- ஜூன் 19, 2025
Last updated on மே 16, 2025
சி.சுப்ரமணிய பாரதியார் தமிழ்நாட்டைச் சேர்ந்த கவிஞர், சுதந்திரப் போராட்ட வீரர் மற்றும் சமூக சீர்திருத்தவாதி ஆவார். அவர் மகாகவி பாரதியார் என்று அழைக்கப்பட்டார், மேலும் மகாகவி என்பது ஒரு சிறந்த கவிஞர் என்று பொருள்படும். இந்தியாவின் தலைசிறந்த கவிஞர்களில் ஒருவராகக் கருதப்படுகிறார். தேசியவாதம் மற்றும் இந்திய சுதந்திரம் பற்றிய அவரது பாடல்கள் தமிழ்நாட்டில் இந்திய சுதந்திர இயக்கத்தை ஆதரிக்க மக்களை அணிதிரட்ட உதவியது.
சுப்பிரமணிய பாரதியார் 1882 ஆம் ஆண்டு டிசம்பர் 11 ஆம் தேதி, தமிழ்நாட்டில் திருநெல்வேலி மாவட்டத்தில் உள்ள எட்டயபுரம் என்ற கிராமத்தில் பிறந்தார், அவருடைய சிறுவயது பெயர் சுப்பையா. இவரது தந்தை சின்னசாமி ஐயர், தாயார் லட்சுமி அம்மாள்.
ஏழாவது வயதில் தமிழில் கவிதைகள் எழுதத் தொடங்கினார் சுப்பையா. அவருக்கு பதினொரு வயதாக இருந்தபோது, கற்றறிந்த மனிதர்கள் கூட அவருடைய அபார அறிவையும் திறமையையும் பாராட்டி எழுதினார். பாரதியின் சிறந்த அறியப்பட்ட படைப்புகளில் கண்ணன் பாட்டு (1917; கிருஷ்ணருக்குப் பாடல்கள்), பாஞ்சாலி சபதம் (1912; பாஞ்சாலியின் சபதம்) மற்றும் குயில் பாடல் (1912; குயிலின் பாடல்) ஆகியவை அடங்கும். அவரது ஆங்கிலப் படைப்புகள் பல அக்னி மற்றும் பிற கவிதைகள் மற்றும் மொழிபெயர்ப்புகள் மற்றும் கட்டுரைகள் மற்றும் பிற உரைநடை துண்டுகள் (1937) ஆகியவற்றில் சேகரிக்கப்பட்டன.
“அச்சமில்லை அச்சமில்லை அச்சமென்ப தில்லையே
இச்சகத்து ளொரெலாம் எதிர்த்து நின்ற போதிலும்
அச்சமில்லை அச்சமில்லை அச்சமென்பதில்லையே
துச்சமாக எண்ணி நம்மைத் தூறு செய்த போதினும்
அச்சமில்லை அச்சமில்லை அச்சமென்பதில்லையே
பிச்சை வாங்கி உண்ணும் வாழ்க்கை பெற்று விட்ட போதிலும்
அச்சமில்லை அச்சமில்லை அச்சமென்ப தில்லையே
இச்சை கொண்ட பொருளெலாம் இழந்த விட்ட போதிலும்
அச்சமில்லை அச்சமில்லை அச்சமென்பதில்லையே.
கச்சணிந்த கொங்கை மாதர் கண்கள் வீசு போதினும்
அச்சமில்லை அச்சமில்லை அச்சமென்பதில்லையே.
நச்சை வாயி லேகொணர்ந்து நண்ப ரூட்டு போதினும்
அச்சமில்லை அச்சமில்லை அச்சமென்பதில்லையே.
பச்சையூ னியைந்த வேற் படைகள் வந்த போதிலும்
அச்சமில்லை அச்சமில்லை அச்சமென்பதில்லையே.
உச்சிமீது வானிடிந்து வீழுகின்ற போதினும்
அச்சமில்லை அச்சமில்லை அச்சமென்பதில்லையே.”
– மகாகவி பாரதியார்
“விடுதலைக்கு மகளிரெல் லோரும்
வேட்கை கொண்டனம்; வெல்லுவம் என்றே
திடம னத்தின் மதுக்கிண்ண மீது
சேர்ந்து நாம்பிர திக்கினை செய்வோம்.
உடையவள் சக்தி ஆண்பெண் ணிரண்டும்
ஒருநி கர்செய் துரிமை சமைத்தாள்.
இடையிலே பட்ட கீழ்நிலை கண்டீர்
இதற்கு நாமொருப் பட்டிருப் போமோ?”
“திறமையால் இங்கு மேனிலை சேர்வோம்;
தீய பண்டை இகழ்ச்சிகள் தேய்ப்போம்;
குறைவி லாது முழுநிகர் நம்மைக்
கொள்வ ராண்க ளெனில வரோடும்
சிறுமை தீரநந் தாய்த்திரு நாட்டைத்
திரும்ப வெல்வதில் சேர்ந்திங் குழைப்போம்;
அறவி ழுந்தது பண்டை வழக்கம்;
ஆணுக் குப்பெண் விலங்கெனும் அஃதே.”
“விடியு நல்லொளி காணுதி நின்றே
மேவு நாகரிகம்புதி தொன்றே;
கொடியர் நம்மை அடிமைகள் என்றே;
கொண்டு, தாம்முதல் என்றன ரன்றே.
அடியொ டந்த வழக்கத்தைக் கொன்றே
அறிவு யாவும் பயிற்சியில் வென்றே
கடமை செய்வீர், நந்தேசத்து வீரக்
காரிகைக் கணத்தீர், துணி வுற்றே.”
– மகாகவி பாரதியார்
சின்னஞ் சிறுகிளியே, — கண்ணம்மா!
செல்வக் களஞ்சியமே!
என்னைக் கலிதீர்த்தே — உலகில்
ஏற்றம் புரியவந்தாய்!
பிள்ளைக் கனியமுதே, — கண்ணம்மா!
பேசும்பொற் சித்திரமே!
அள்ளி யணைத்திடவே — என் முன்னே
ஆடிவருந் தேனே!
ஓடி வருகையிலே, — கண்ணம்மா!
உள்ளங் குளிரு தடீ;
ஆடித்திரிதல் கண்டால் — உன்னைப்போய்
ஆவி தழுவு தடீ.
உச்சி தனை முகந்தால் — கருவம்
ஓங்கி வளரு தடீ;
மெச்சி யுனையூரார் — புகழ்ந்தால்
மேனி சிலிர்க்கு தடீ.
கன்னத்தில் முத்தமிட்டால் — உள்ளந்தான்
கள்வெறி கொள்ளு தடீ;
உன்னைத் தழுவிடிலோ, — கண்ணம்மா!
உன்மத்த மாகு தடீ.
சற்றுன் முகஞ் சிவந்தால் — மனது
சஞ்சல மாகு தடீ;
நெற்றி சுருங்கக் கண்டால் — எனக்கு
நெஞ்சம் பதைக்கு தடீ
உன்கண்ணில் நீர்வழிந்தால் — என்னெஞ்சில்
உதிரங் கொட்டு தடீ;
என்கண்ணில் பாவையன்றோ? — கண்ணம்மா!
என்னுயிர் நின்ன தன்றோ?
சொல்லு மழலையிலே, — கண்ணம்மா!
துன்பங்கள் தீர்த்திடு வாய்;
முல்லைச் சிரிப்பாலே — எனது
மூர்க்கந் தவிர்த்திடுவாய்.
இன்பக் கதைக ளெல்லாம் — உன்னைப்போல்
ஏடுகள் சொல்வ துண்டோ?
அன்பு தருவதிலே — உனைநேர்
ஆகுமொர் தெய்வ முண்டோ?
மார்பில் அணிவதற்கே — உன்னைப்போல்
வைர மணிக ளுண்டோ?
சீர்பெற்று வாழ்வதற்கே — உன்னைப்போல்
செல்வம் பிறிது முண்டோ?
– மகாகவி பாரதியார்
காதல், காதல், காதல்
காதல் போயிற் காதல் போயிற்
சாதல், சாதல், சாதல்.
இன்பம், இன்பம், இன்பம்;
இன்பத் திற்கோ ரெல்லை காணில்
துன்பம், துன்பம், துன்பம்.
நாதம், நாதம், நாதம்;
நாதத் தேயோர் நலிவுண் டாயின்
சேதம், சேதம், சேதம்.
தாளம், தாளம், தாளம்;
தாளத் திற்கோர் தடையுண் டாயின்
கூளம், கூளம், கூளம்.
பண்ணே, பண்ணே, பண்ணே;
பண்ணிற் கேயோர் பழுதுண் டாயின்
மண்ணே, மண்ணே, மண்ணே.
புகழே, புகழே, புகழே;
புகழுக் கேயோர் புரையுண் டாயின்
இகழே, இகழே, இகழே.
உறுதி, உறுதி, உறுதி;
உறுதிக் கேயோர் உடைவுண் டாயின்
இறுதி, இறுதி, இறுதி.
கூடல், கூடல், கூடல்;
கூடிப் பின்னே குமரன் போயின்
வாடல், வாடல், வாடல்.
குழலே, குழலே, குழலே;
குழலிற் கீறல் கூடுங் காலை
விழலே, விழலே, விழலே.
– மகாகவி பாரதியார்
என்றும் இருக்க உளங் கொண்டாய்
இன்பத் தமிழுக் கிலக்கிய மாய்
இன்றும் இருத்தல் செய்கின் றாய்
இறவாய் தமிழோ டிருப்பாய் நீ
ஒன்று பொருளஃ தின்ப மென
உணர்ந்தாய் தாயு மானவனே
நின்ற பரத்து மாத்திரமோ
நில்லா இகத்தும் நிற்பாய் நீ!
– மகாகவி பாரதியார்
தன்வரலாறும் பிற பாடல்களும்: பாப்பாப் பாட்டு
ஓடி விளையாடு பாப்பா, — நீ
ஓய்ந்திருக்க லாகாது பாப்பா
கூடி விளையாடு பாப்பா, — ஒரு
குழந்தையை வையாதே பாப்பா.
சின்னஞ் சிறுகுருவி போலே — நீ
திரிந்து பறந்துவா பாப்பா
வன்னப் பறவைகளைக் கண்டு — நீ
மனதில் மகிழ்ச்சி கொள்ளு பாப்பா.
கொத்தித் திரியுமந்தக் கோழி — அதைக்
கூட்டி விளையாடு பாப்பா
எத்தித் திருடுமந்தக் காக்காய் — அதற்கு
இரக்கப் படவேணும் பாப்பா.
பாலைப் பொழிந்துதரும், பாப்பா, — அந்தப்
பசுமிக நல்லதடி பாப்பா;
வாலைக் குழைத்துவரும் நாய்தான் — அது
மனிதர்க்குத் தோழனடி பாப்பா.
வண்டி இழுக்கும்நல்ல குதிரை, — நெல்லு
வயலில் உழுதுவரும் மாடு
அண்டிப் பிழைக்கும் நம்மைஆடு, — இவை
ஆதரிக்க வேணுமடி பாப்பா.
காலை எழுந்தவுடன் படிப்பு — பின்பு
கனிவு கொடுக்கும் நல்ல பாட்டு
மாலை முழுதும் விளையாட்டு — என்று
வழக்கப் படுத்திக்கொள்ளு பாப்பா.
பொய்சொல்லக் கூடாது பாப்பா — என்றும்
புறஞ்சொல்ல லாகாது பாப்பா
தெய்வம் நமக்குத்துணை பாப்பா — ஒரு
தீங்குவர மாட்டாது பாப்பா.
பாதகஞ் செய்பவரைக் கண்டால் — நாம்
பயங்கொள்ள லாகாது பாப்பா
மோதி மிதித்துவிடு பாப்பா — அவர்
முகத்தில் உமிழ்ந்துவிடு பாப்பா.
துன்பம் நெருங்கிவந்த போதும் — நாம்
சோர்ந்துவிட லாகாது பாப்பா
அன்பு மிகுந்ததெய்வ முண்டு — துன்பம்
அத்தனையும் போக்கிவிடும் பாப்பா.
சோம்பல் மிகக்கெடுதி பாப்பா, — தாய்
சொன்ன சொல்லைத் தட்டாதே பாப்பா
தேம்பி யழுங்குழந்தை நொண்டி, — நீ
திடங்கொண்டு போராடு பாப்பா.
தமிழ்த்திரு நாடுதன்னைப் பெற்ற — எங்கள்
தாயென்று கும்பிடடி பாப்பா
அமிழ்தில் இனியதடி பாப்பா, — நம்
ஆன்றோர்கள் தேசமடி பாப்பா.
சொல்லில் உயர்வுதமிழ்ச் சொல்லே, — அதைத்
தொழுது படித்திடடி பாப்பா;
செல்வம் நிறைந்த ஹிந்து ஸ்தானம் — அதைத்
தினமும் புகழ்ந்திடடி பாப்பா.
வடக்கில் இமயமலை பாப்பா — தெற்கில்
வாழும் குமரிமுனை பாப்பா
கிடக்கும் பெரியகடல் கண்டாய் — இதன்
கிழக்கிலும் மேற்கிலும் பாப்பா.
வேத முடையதிந்த நாடு, — நல்ல
வீரர் பிறந்த திந்த நாடு
சேதமில் லாதஹிந்து ஸ்தானம் — இதைத்
தெய்வமென்று கும்பிடடி பாப்பா.
சாதிகள் இல்லையடி பாப்பா; — குலத்
தாழ்ச்சி உயர்ச்சி சொல்லல் பாவம்;
நீதி, உயர்ந்தமதி, கல்வி — அன்பு
நிறைய உடையவர்கள் மேலோர்.
உயிர்க ளிடத்தில் அன்பு வேணும்; — தெய்வம்
உண்மையென்று தானறிதல் வேணும்;
வயிர முடைய நெஞ்சு வேணும்; — இது
வாழும் முறைமையடி பாப்பா.
– மகாகவி பாரதியார்
தேசியத் தலைவர்கள்: வ.உ.சி.க்கு வாழ்த்து
வேளாளன் சிறைபுகுந்தான் தமிழகத்தார் மன்னனென மீண்டான்’ என்றே
கேளாத கதைவிரைவிற் கேட்பாய்நீ வருந்தலைஎன் கேண்மைக் கோவே!
தாளாண்மை சிறிதுகொலோ யாம்புரிவேம் நீஇறைக்குத் தவங்கள் ஆற்றி
வாளாண்மை நின்துணைவர் பெறுகெனவே வாழ்த்துதிநீ வாழ்தி! வாழ்தி!
– மகாகவி பாரதியார்
பல்லவி
அன்னியர் தமக்கடிமை யல்லவே — நான்
அன்னியர் தமக்கடிமை யல்லவே.
சரணங்கள்
மன்னிய புகழ்ப் பாரத தேவி
தன்னிரு தாளிணைக் கடிமைக் காரன்.
இலகு பெருங்குணம் யாவைக்கும் எல்லையாம்
திலக முனிக்கொத்த அடிமைக் காரன்.
வெய்ய சிறைக்குள்ளே புன்னகையோடு போம்
ஐயன் பூபேந்தரனுக் கடிமைக் காரன்.
காலர் முன்னிற்பினும் மெய்தவறா எங்கள்
பாலர் தமக்கொத்த அடிமைக் காரன்.
காந்தன லிட்டாலும் தர்மம் விடாப்ரம்ம
பாந்தவன் தாளிணைக் கடிமைக் காரன்.
– மகாகவி பாரதியார்
பாரதி என்ற மகா கவிஞன் தான் வாழந்த காலத்தில் தமிழையும் தன் தேசத்து மக்களையும் நேசித்து மக்களிடையே பகுத்தறிவினை வளர்த்து
இருண்டு கிடந்த மக்கள் வாழ்வில் தன் எழுத்துக்களால் வெளிச்சம் கொடுத்து “யாமறிந்த மொழிகளிலே தமிழ்மொழிபோல் இனிதாவதெங்கும் காணோம்” என்று பாடிய புதுமை கவிஞன் மக்களின் மனங்களில் நீங்கா இடம் பிடித்த கவிஞன் என்றால் அது மிகையல்ல.
வீட்டிலிருந்தே அனைத்து சமுதாயத்துக்குமான தர்ப்பணம் தேவையா? மகாளய கால தர்ப்பணம் வீட்டு வழக்கம் இல்லை சாஸ்திர நியதி. பித்ருக்கள் வீடு தேடி வந்தால் காலியாக திருப்ப அனுப்புவீங்களா?
